Verslag: Samian Vermeir / Foto’s: Oskar Craenen / Parcours-foto’s: https://finishfoto.be/

11 november, een dag van tradities. Tot enkele jaren geleden was het voor mij traditioneel een familiedag met mijn ouders en de kinderen – afkomstig uit Opwijk, vierden we jaarlijks Sint-Maarten als alter ego van Sinterklaas. Sinds enkele jaren – de kindjes worden wat ouder – neemt een andere mooie traditie de dag voor mij over: de Grote Prijs Veldlopen Stad Mechelen.

Goedgeluimd beginnen we eraan. De sterren staan goed – geen noemenswaardige problemen bij de voorbereidingen. Team opbouw bracht op woensdag en vrijdag De Nekker in stelling, weergoden zijn ons goedgezind, de Vlaamse atleten ook, met hun 1300 in totaal. Niettemin blijft het spannend. Het is en blijft een groot evenement met veel mensen dat met het ritme van een Zwitserse chronometer moet worden doorlopen. Maar goed, vertrouwend op de ervaring van onze ploeg in de voorgaande jaren stap ik met de oudste dochter de auto in.

Eén stop voor De Nekker – pistolets voor de hamburgers. Interessante oefening. Sinds 11/11 kan ik het volume van mijn wagen naast liters ook uitdrukken in aantal pistolets. 660 stuks passen net, naast een volwassene en een kind. Een pistolet extra was ons niet meer gelukt. We komen aan op De Nekker waar papa Kris en atleet Jonas al staan te popelen aan de bareel. We rijden binnen en starten meteen met het uitladen van de pistolets en het klaarzetten van de tafels in de cateringtent. Kris en Jonas trekken al jaren met enthousiasme de horecaploeg. Niet vies van wat ‘commerce’ slaan ze erin om met warme en koude drankjes en hapjes de supporters en atleten intern te versterken. De tent staat half onder de modder, ze maken er geen punt van. Tafels goed schikken – trainer Jeroen is er al om een handje te helpen – en huppakee.

Ik breng snel wat pistolets naar de cafetaria, kruis Frans die een ronde doet alvorens hij post vat bij het inkomsecretariaat en zeg dag tegen bestuurder Jan, mama Eileen en hun met jeugdige atleten versterkte cafetariaploeg. Roadrunner Dennis staat klaar om de broodjes te smeren die vervolgens take away-gewijs naar elke post worden verzonden met onze scholieren.

Intussen klinkt de muziek al door de boxen. Jeugdcoördinator Pieter houdt van een streepje muziek bij het werken – ik ook! Hij werkt het podium af, atleten Laila en Suzan tuigen de sponsorvlaggen op en hijsen ze naar de voorziene plaatsen. Twee vlaggen onvolledig, niets aan te doen, we doen het met wat we hebben. Magda zegt dag, goedgeluimd is ze al aan het werk. Even later moet ze al op zoek naar droge schoenen in de clubruimte. We zijn nog niet gestart en de modder staat al tot aan de enkels. Samen met Jef, Leen en Katrijn zal ze vandaag 1300 atleten aan de drassige aankomst appels en medailles overhandigen, de kleinste atleten die overstuur zijn troosten en onze en haar atleten luidkeels aansporen.

Ah – de prijzen, de medailles – die moet ik snel afhalen bij het secretariaat. Ik pik de doos op in het watersportgebouw. Jurylid Karen en Bert nemen er geconcentreerd alle laatste administratie door. Ik probeer hen niet te storen. Als hier en vooraan bij secretaris Frans aan het inkomsecretariaat alles perfect verloopt, gaat dat ongemerkt voorbij. Als er hier iets fout gaat, gaat het buiten goed mis. Dat doet het niet vandaag – puik werk. Ik zeg nog even dag bij Anjes, die vandaag mee de jury in de watten legt en kruis Kathleen op weg naar het watersportgebouw met haar lekkere bodding. Ze keer terug naar de inkom. Op de cross houdt ze al jaren met Marcel, Serge en een hele ploeg de inkom in het gareel. Een toegang voor meer dan 3000 mensen vlot laten verlopen, dit team heeft het intussen onder de knie. Ik hoor de hele dag geen enkele klacht of bezorgdheid, dus top verlopen!

Medailles dus – naar de aankomstzone! Alle benodigdheden voor mijn zone zitten netjes voorbereid door Filip in de doos. Ik haal er de medewerkersbonnetjes uit om te verdelen aan de vrijwilligers rond het podium en in de clubtent. Midden op het bonnetje staat “momentje voor een complimentje”. Ik glimlach omdat het een attentie van Filip is die hem typeert. In de clubtent stromen de atleten al toe. Trainers en ouders zijn samen in de weer om de atleten klaar te stomen. Ik geniet even van de geordende chaos in de bruisende tentenzone, dit jaar vlakbij het parcours. Een nieuwe locatie, I’m lovin’ it! Bon, ik deel de bonnetjes uit en keer terug naar het podium.

Ik word teruggeroepen: een medewerker van Kingslize (nieuwe meerjarensponsor, mooi werk van Dirk en Marcel) komt vlaggen plaatsen. Waar mag dat gebeuren? Een beetje verbaasd over de omvang van onze organisatie vraagt hij of er straks nog iemand extra vlaggen mag brengen. Ik toon hem nog snel hun gloednieuwe sponsorborden aan de piste en keer terug naar het podium.

Pieter staat intussen klaar om de opwarming te geven voor de allerkleinsten. Maar er is nog geen speaker en ook Gert Trompet voor de Last Post ontbreekt. De Zwitserse klok kent geen genade, the show must go on! Pieter kondigt de start van de muzikale opwarming van de jongsten aan en heeft al snel een hele bende atleetjes voor zich. Gert komt net op tijd aan om nog even de trompet en de lippen op te warmen en glundert als hij hoort dat hij de Last Post vandaag vanop de berg tegenover de tentenzone mag opvoeren. We beklimmen de berg met de draadloze microfoon voor de versterking… dju, nieuwe micro, hij past niet in het statief. Dan speel ik zelf maar statief en gaat Gert van start. Een fijne traditie, toch? Ze komt veel beter tot haar recht op deze plaats.

Tik Tak … de klok gaat voort – tijd voor de eerste start – de AMH-atleten gaan ervoor. Nog tijdens de wedstrijd beklimt speaker Johan eindelijk het podium, foetert iets over de Mechelse verkeersknoop en zet de micro aan zijn lippen om die de rest van de namiddag niet meer af te geven. Samen met zijn vliegende reporter Matthias zullen ze alle wedstrijden deskundig verslaan. Zijn voorbereiding is minutieus, zijn kennis van de atleten, van alle leeftijden, is fenomenaal.

Kangoeroes en benjamins starten. Even tijd voor een pistolet, wat straks starten de podiumceremonies en dan wordt het druk. De schepen van Sport komt langs voor de eerste podia. Een goede verstandhouding onderhouden met de sportdienst is van belang als sportclub. Die zit goed en het contact is amicaal. Tussen de podia door spreek ik snel even sponsor Thomas van Running Store, en Matthias, Procescoördinator van Sportwijk. Beiden zijn enthousiast over de organisatie, het vlotte verloop, de duidelijke signalisatie. Ook directeur Danny De Wit van De Nekker komt even polshoogte nemen. Ik excuseer me bij voorbaat dat we een stuk van zijn domein in enkele uren zullen herschapen tot een modderpoel. Hij wenst ons vooral een vlot verloop toe en geeft een pluim voor de nieuwe locatie van de tentenzone.

Pang! Pupillen en miniemen. Fotograaf Jim legt aan – in het komende uur zal hij dik 400 foto’s maken, checken op scherpte, bijsnijden, kleuren en belichting bijstellen. Ik hou mijn hart vast voor Ashley, Eileen en hun team in de cafetaria. De sluizen van de printers gaan open en zullen gevolgd worden door een golf aan atleten. Hopelijk worden ze niet overspoeld en zijn er niet te veel teleurgestelde atleetjes – de foto’s worden ‘live’ genomen, af en toe gaat het onvermijdelijk fout… Ik zie Oskar langs het podium lopen, ook hij heeft de camera in de aanslag. Hij legt vandaag sfeerbeelden vast, ik vraag hem om wat specifieke sponsorfoto’s te maken – altijd goed om reclame te kunnen maken met veel volk in beeld. Benny ontkurkt de Whatsapp met bruisende beelden. Het groepje staat in een mum van tijd roodgloeiend.

De wedstrijden vorderen, het parcours wordt verlengd. Filip, mastermind achter onze organisaties, dirigeert de wissels van de parcours-schakels minutieus, ik zie Dirk en Benny de oversteekplaatsen bemannen. In de verte S2R-trainer Pieter en Dennis, Ellen en Bruno. Tussen alle gekte weerklinkt met de regelmaat van de klok een stevig fluitje dat iedereen verrast. Benny heeft zijn politiefluitje mee en houdt iedereen alert.

De startzone is perfect ontworpen – comfortabel breed, goed toegankelijk – en houdt supporters en atleten in contact tot net voor de start en heeft weinig nood aan supervisie. Tik Tak… de starter knalt alweer een reeks in gang. De aankomstjury is er klaar voor, laat ze maar komen. De reeksen zijn groot, maar aan de aankomst hebben we onder andere Marisa, Christiane en André (volgend jaar 50 – ja vijftig – jaar lid van onze vereniging). Ze zijn ervaren, geconcentreerd en zullen geen steek laten vallen.

14u45, tijd om me stilaan klaar te maken voor de eigen wedstrijd. S2R-trainer Pieter neemt de podiumcoördinatie van me over. Oei, nog even wachten… telefoon van RTV. Pieter is vandaag standby om de pers te verzorgen, dus hij moet even terug weg om de cameraman te begeleiden. Wim Wermos van Willemen Real Estate is intussen aangekomen voor de podiumceremonies met de door hen gesponsorde prijzen. We nemen samen even het scenario door. De taak zit hem als gegoten en hij geniet. Fijn! Met hem en Pieter op het podium kan ik met een gerust geweten mijn post verlaten en gaan opwarmen (Magda heeft me intussen al aangespoord – hé, ge moet gaan loslopen!).

Opwarmen op de piste… ik zie nog geen andere master RAM-atleten… even alleen, ik kom tot rust tijdens de oefeningen en het rondjes lopen. Het is fantastisch loopweer, koud maar de zon komt piepen. Het lopen warmt mijn voeten voor het eerst sinds deze ochtend terug op. Ik kruis Jan die de heksenketel in de cafetaria probeert te bezweren. Alles goed? Een glimlach. Heel druk, maar alles onder onder controle. Ik werk mijn opwarming af en ga naar de start, waar ik de andere RAM-masters ontmoet. De sfeer tussen de atleten is gemoedelijk. Met de voeten in de modder worden er moppen getapt. Magda komt ons nog eens succes wensen en Katrijn helpt me uit de nood met mijn clubtrui.

Pang! En weg zijn we … De eerste bocht gaat goed, de tweede ook. Aan de tentjes loopt bijna iedereen me stilaan voorbij. Geen verrassing, de tempo’s zijn veel te hoog voor mijn sportieve ‘fond’. Het parcours is zwaar, maar de aanmoedigingen zijn talrijk. Mijn kinderen en hun vriendjes zie ik overal verschijnen, zelfs op zo veel plaatsen dat ik me na een tijdje afvraag of dat aan hen of aan mijn verplaatsingssnelheid ligt. Ik kruis bij een oversteekplaats een bevriende SPVI-master en we moedigen elkaar aan. Een tijdje loop ik voorlaatste en heel even denk ik de kracht te hebben om mijn concurrent eraf te lopen. Bergaf win ik meters, bergop verlies ik ze weer. Aan de laatste strandpassage voert hij het tempo op; mijn zesde versnelling geeft niet thuis, en ik moet me neerleggen bij mijn plaats. Vrouwlief scant mijn nummer en moet mijn uitputtingsvloek aanhoren. Mijn concurrent uit Grimbergen schudt me de hand en excuseert zich bijna, sportief. Het zit erop. De appel doet deugd. Ik ga meteen uitlopen. Het schemerdonker komt eraan en de afbouwrace volgt.

Ik kom net na de laatste ceremonie terug bij het podium. Alle medailles zijn uitgedeeld; we zijn uitverkocht voor vandaag. Wim en Johan vertrekken, Pieter blijft nog om de eerste vlaggen af te tuigen. Dirk en Joan rijden al af en aan met aanhangwagens; in de verte zie ik al nadars in pakketjes staan. De afbouwers zijn in gang en de horecatent bedient nog enkele laatste klanten. Leen start met het wegnemen van de linten. Bert en Yuri beginnen spullen te verzamelen, ook Jeroen zie ik opnieuw: matten losmaken, oprollen, tafels inplooien,… Het gaat goed maar het is veel en zwaar werk en het licht verdwijnt snel. Gelukkig blijft het droog. Samen met Sofie, Leen, Filip en Frederik zet ik het op een potje worstelen met de startboog. 1-0 voor RAM, maar het was geen klinkende overwinning.

Aan de clubruimte geeft Dirk de aanwijzingen zodat alles naar behoren een plaatsje krijgt. Stilaan loopt het veld helemaal leeg. Er is even tijd voor een praatje. Boven in de cafetaria is de ‘afsluit’ begonnen. Jan, Luc en Tim werken hun stocktelling af in de kelder van de cafetaria. Ik vind Marisa en de kinderen boven terug. We keren huiswaarts; mijn vat is leeg.

Frietjes? Frietjes! We hebben elkaar alles samen geen 10 minuten gezien sinds vanochtend. Aan tafel hebben we veel verhalen te vertellen over deze drukke dag. Het zijn bijna allemaal leuke, positieve verhalen. Ik krijg mijn wedstrijdfoto te zien en … ik vind hem echt mooi. Hoe een laatste plaats toch als een overwinning kan voelen op zo’n dag.

De kinderen gaan slapen, Marisa gaat een boek lezen. De stilte valt; het adrenalinepeil blijft hoog. Ik besluit om toch maar naar bed te gaan. Alle lichten uit. Ik zie nog één keer de foto’s op het aanrecht en bedenk me: wat ben ik #trotsoponzeclub.

Nawoord: Deze keer schreef ik geen verslag over de wedstrijden en de atleten. Ze deden het allemaal super,en ik hoop dat deze cross hun competitievuur heeft aangestoken, indien dat nog niet het geval zou geweest zijn. Ik probeer met mijn verslag van de dag een beeld te geven hoe we er als vereniging in slagen om dit evenement op poten te zetten. Naast de vermelde namen waren er nog heel veel andere vrijwilligers die mijn pad kruisten of de hele dag op een andere post stonden waar ik niet ben geraakt. Voor mij zijn ze allen samen de ster van de dag geweest. Dankzij hen kunnen de atleten en onze club schitteren.

Na-nawoord: Kom hier binnenkort nog eens kijken. Meer foto’s van Oskar volgen